Jerry van Zuijlen over (bijna) veertig jaar ondernemen in de Zeeuwse horeca

“Alles begint bij de locatie”, verklaart Van Zuijlen zijn recept voor succes. “Ik zie vaak gelijk mijn kansen en dan is het een kwestie van lef, ervoor gaan. En van die plek het mooiste maken, alles eruit halen wat erin zit.” Zo werkt dat bij hem: met liefde en passie investeren. Maar ook afscheid kunnen nemen als het moet.

Zo bestond Van Zuijlens Amadore Groep op enig moment uit maar liefst zeven restaurants en vier hotels. Tot afgelopen zomer, toen hij vanuit het niets zijn hotels van de hand deed. “De Fletcher-groep wilde hun portfolio in Zeeland uitbreiden, of wij onze hotels wilden verkopen. Die vraag was nog nooit in mijn hoofd opgekomen”, stelt hij. “Maar ik ben op een bepaalde leeftijd, je gaat toch over opvolging nadenken. Toen heb ik de knoop doorgehakt en de verkoop snel gesloten.” Het was echt een zakelijke transactie, stelt de ondernemer, geen noodstap vanwege corona, al is hij eerlijk over die moeilijke periode - “we hebben de oorlogskas moeten aanspreken”. Amadore Groep bestaat op dit moment uit vier Grand Cafés; in Domburg, Middelburg en Goes, een ijssalon en een Boutique Hotel. Allemaal midden in de drukte, op de markt of aan de hoofdstraat.

Zwembad midden in de stad

Van Zuijlen besluit zich vanaf dat moment weer te richten op zijn eerste grote liefde, het Grand Café. “Ik ben niet die echte hotel-man, ik blijf toch de Grand Café-man. Dat je in een restaurant komt en denkt: “híer wil ik eten. Nou, dat is aardig gelukt.” Toch kruipt het bloed blijkbaar waar het niet gaan kan. Op het moment dat hij zijn hotels in augustus overdoet aan Fletcher, is hij toch weer bezig met een hotel. “Een oude burgemeesterswoning aan de markt in Goes, die kans was te mooi.” Maar ook een enorme klus. “We hebben drie panden verenigd. In de tuin lag een enorme vijver. Nu is het een zwembad, midden in de stad. Dat is toch gaaf.” Jersey - met 30 suites én een Grand Café - is luxe, en compleet anders dan het vlakbij gelegen Grand Café Het Postkantoor, wat ook Amadore is. Pure materialen, een modern-klassiek interieur met marmer én zwart staal, cocktails op de kaart, een thee-sommelier en sushi. “Willen gasten even iets anders - pizza, pasta, tournedos - dan kunnen ze een deurtje verder terecht bij Het Postkantoor. Daar boek je een tafel waar je zelf je bier tapt, er is een jeu-de-boules-baan, en punten appelgebak naar eigen recept.”

Dat is wat gasten uiteindelijk willen, weet hij: kunnen kiezen, ontzorgd en verwend worden. Nog meer dan voor corona, merkt hij.  Als je dan eindelijk weer uit kunt, neem je geen seven-up of cola. Nu gaan ze voor een bijzondere cocktail of mooi glas wijn. Gasten weten bovendien zelf precies hoe het moet, ze hebben twee jaar lang thuis de sterren van de hemel gekookt.”

Daarmee zijn ze ook kritischer dan vroeger. “Kritiek krijg je per kerende post op je bordje”, stelt Van Zuijlen, doelend op de reviews op sociale media. Die houdt hij ook allemaal bij. “En wanneer we de plank echt misslaan - want dat gebeurt natuurlijk ook: waar gewerkt wordt, vallen spaanders - doen we daar wat mee. 150 klachten op een miljoen klanten op jaarbasis, dat is natuurlijk niks. Maar het zijn toch 150 mensen die geen leuke tijd bij ons hadden. Ik heb dat  ooit afgedaan, maar altijd besproken: was dat echt nodig, kunnen we beter, het goed maken?”

Manager by walking around

Het begon allemaal in Vlissingen. Op 21-jarige leeftijd zag Van Zuijlen potentie in een midgetgolfbaan met houten clubhuis. Een afgelegen locatie, dus aanloop was niet gegarandeerd. Hij kon de boel huren, en begon met pannenkoeken en barbecue-arrangementen. “Het waren de jaren tachtig en dit zag je nog nergens. Personeelsborrels, familiefeesten: de mensen vielen als een blok voor het concept golfen-borrelen-eten.” Na twee jaar kocht hij de zaak en bleef bouwen. Het pandje ging van hout naar steen, de baan werd vernieuwd en uiteindelijk kocht ik zelfs een rodeostier.”

Die golfbaan was de beste opleiding, meent hij. “Ik herinner me nog de eerste 75 gulden omzet die ik maakte, soms per hele dag; uiteindelijk draaiden we een omzet van een miljoen gulden per jaar.” Het legde de basis voor de Amadore Groep, met Grand Café Stefano’s aan de boulevard in Vlissingen, gevolgd door Grand Café Raymondo’s een paar deuren verderop. “Al snel had ik volle terrassen, trots dat ik was. Ik liep heen en weer tussen de zaken, was ‘manager by walking around’“, zegt hij lachend. Vlissingen bleek het vliegwiel en de rest is geschiedenis. Vanaf 2005 bundelt hij in de Amadore Groep een bijzondere en wisselende collectie horecazaken in het Zeeuwse Walcheren en Beveland. “Visie? Ik ben vooral gebleven wie ik was, ik blijf me realiseren hoe ik hier ben gekomen. Uiteindelijk is het bedrijf natuurlijk serieuzer geworden en de invloed van de bank groter. Maar nog steeds probeer ik alles zo snel mogelijk af te lossen. Zo houd je je handen vrij.”

Passie blijft zijn drijfveer. “Elke zaak is uniek. En dat betekent dat ik steeds opnieuw op zoek ga naar mooie meubels, de juiste menukaart en leveranciers. Ik had natuurlijk veel beter één goede zaak kunnen ontwikkelen en dat concept door heel Zeeland uitrollen. Andere ondernemers bakenden hun stukje van de markt af en zijn gaan schaal vergroten, die waren iets slimmer dan ik. Een goed product, het simpel houden en dan honderd keer hetzelfde doen. Ik neem er mijn petje voor af, maar het is gewoon niks voor mij.”

Zakelijke creativiteit

2022 wordt een goed jaar, voelt hij. Al is het vinden en binden van personeel lastiger dan ooit. “De horeca heeft het zwaar op dat punt, wij krijgen de bezetting gelukkig nog steeds rond. Heel veel medewerkers hebben al een lange historie in het bedrijf, we investeren in opleidingen en vaak dragen ze zelf nieuwe collega’s aan. Inmiddels werken we met zelfsturende teams. Dat moet ook wel, want je kunt niet overal tegelijk zijn.” Optimistisch blijft hij ook nu. “Als je bedenkt wat er allemaal aan komt op de arbeidsmarkt; de teststraten gaan dicht, er komen Oekraïners bij. Ik zie daar weer kansen ontstaan.”

Maar nu eerst maar eens een mooie zomer draaien met zijn Amadoreparels, aan het werk. Hij zit er dan wel niet in voor het geld, maar omzet blijft uiteindelijk de kurk waar de zaak op drijft. Zo nuchter is hij wel. “Ik sta altijd met twee voeten op de grond, denk na over wat wijs is. Ik heb een aantal keren geprobeerd om de boel over te dragen aan een ander, om zelf meer op afstand te werken. Maar ik blijk een enorme sta-in-de-weg, dat is vervelend voor zo iemand. Afscheid nemen is lastig. Een kleiner bedrijf is daarom makkelijker te managen, ook in deze levensfase. Het klinkt zo vervelend, maar ik ben toch echt 60 inmiddels. Zo voel ik me niet, maar je moet ook realistisch zijn. Ik heb altijd  keihard gewerkt, fit blijven is mijn doel. ”

Gelukkig heeft hij een mooie groep mensen om zich verzameld in al die jaren, stelt hij vast. “Mijn vrouw en medewerkers, iedereen zegt me rechtuit wat ‘ie vindt, daar heb je écht wat aan. Ik hoor alles, pak het bij elkaar, leg het op de weegschaal en neem het besluit. De beste keuze houdt meestal balans tussen zakelijkheid en creativiteit. En dat laatste vind ik uiteindelijk toch het leukste, mooie dingen maken, waar mensen van genieten.” Hij zal daarom de laatste zijn om te zeggen dat het hierbij blijft. “Misschien blijven het vier zaken, het kunnen er ook drie worden.” Of… als die ene mooie locatie zich aandient? “Tja, zeg nooit nooit.”

Tekst gaat verder onder de fotogalerij